yaşamın kıyısında… 
boynu bükük bir çiğdemin külleri maviye karışırken 
henüz çiçeğe deymemiş… 
tomurcuklar düşüyordu arzın koynuna 
hayatın kömür kokulu zeytin gözlerinden 
… 
ve pas tutmuştu güneş 
simsiyah günahlar yükseliyordu…bembeyaz karlar ülkesinden

iki serçenin düğününe davetliydim… 
gidemedim…! 
acı üstüne acı sızdı içimdeki yel değirmenlerinden 
sanki düşüverecekti uyuklayan ay
kalbi kırık bir maziye kabuk bağlamış hüzün iskelesinden 
… 
oysa ben…! 
uykusunda gezinen karanlığı öptükçe 
zenci yüzümün terkisinde… 
apak yüreğime saplı güller açacak 
ve düş kırıntılarını toplayan güvercinler 
uçacak sanırdım gözlerimin güvertesinden 
.
meğer…kara ölümün gölgesine basmışım 
-ki hiç yorulmamıştı ölüm öldürmekten- 
yeni tuzaklar kuruyordu ecel 
-ki çukursu bir uçurumun göçük sesidir o- 
dumanı tüten günce küllerinden 

yaşam uçup giderken 
avucumda sarı yeleli atlar koşuyor… 
boncuk boncuk ter damlıyordu baretimden 
martılar kırmızı içiyordu 
sahili dövmekten sıkılmış yetim bir dalganın… 
oraya buraya savurduğu madenci gömleğinden 
…
isyan mevsimiydi mevsimlerden 
saçları dağınık bulutlar kayıyordu irem bahçelerinden 
cennet gülünün cehenneme… 
cehennem ateşinin cennete yakışmadığın bilsem de 
acemisiydim ölümün…
karaelmasla açtığım dehlizlerde boğulurken 
…. 
her seferinde kendini bir eksiltmek için 
eceline kazma vuran… 
-karanlıklarda aydınlık arayan- 
ekmeği ateşten bir madenciydim ben 
söyleyin bana! … 
yedi kat yeraltında 
bedeninde açılan mağara kömür tozuyla doluyken 
hangi karanlık korkar ki güneşten 
… 
.. 
/ey grizu kokulu cüce hayat…! 
zamandın sen…ölümden çaldığım
ben artık… 
düşleri bağbozumu…hüzzam gülüşleri yitik 
yorgun düşmüş bir albatrosum…tütün sarısı bir ağıtta 
dudakları kenetli…gözlerinin nuru bitik 
donmuş bir toz bulutuyum… 
buzul mavisi bir sarkıtta/ 
. 
//biliyorum…! 
bütün ömür/-kömür- trenleri ölüme gider 
çekiyorum öyleyse denizinden dalgalarımı 
dudaklarında unuttuğum sabıkalı 3 Martı geri ver// 

1993