“Bir çocuk masalı en çok kaç sayfa olmalı?” Kimse bilmez Goethe’nin
tuvalette gördüğü bir hamam böceğine bu soruyu sorduğunu. (Bana bakma benim
çok adamım var tarihte; bir tanesi büyük İskender’in kılıcı mesela) Öyleyse
hazır soytarılığım üzerimdeyken promethius’u son damla alevine kadar
soymalıyım, ardından insanlara cinnetlerini hatırlatmadan önce birkaç cevap
süslemeliyim anne diyebileceğim her kadının ninnisine. Bir şairden
bahsetmemek için yanılgılara ihtiyacım var, bunları sende bulacağımı
sanıyorum, artık beni bir şekilde okşamalısın. Goethe’yi rahmetle anacaksak
bana atılgan küfürler anımsat yada her yıldıza bir numara ver ve doyur
kendini.

Hani sen böyle haksız yere çok şiddetli güzelsin ya sevgilim; yüzünü
parçalamak istiyorum kör kuyularla, aynı kuyunun taşlarına kanından resimler
yapmak istiyorum ve bedeninin geri kalanını o kuyunun dibine atmak. Ben bunu
yaparken insanlar serbestçe öksürebilir, benim aklımda trazmozcovaji adında
uzaylı bir kız olabilir, seni attığım kuyunun dibine kurtlar ulaşamazken seni
düşüneceğimi garanti etmiyorum. ޞimdi ruhunu çıkarıp bir kenara koy ve tek
ayak üzerinde durup balık taklidi yapabilen bir file benze. Sen artık benim
katillik isteğimsin. Bunu meslek haline getirebilirim, işte bir proje:
Kendimi bir akbabanın dört yüz yıl önceki haliyle kıyaslayıp bir ayakkabı
tamircisi öldürebilirim. Bu olaydan kendim için bir ölüm edinmek gibi bir
kârla çıkabilirim. Bana bir ağıt sipariş et.

“Hoşçakal sevgilim”: anonim ayrılık sözü. Bana kızma anonim olanlara sevgimi
biliyorsun. Bu yüzden hep senin anonim olmanı istedim, ölüme gidense ben
değilim (ölümden ne anlarsan anla)

“Hoşçakal sevgilim”