vurgun yemiş mi gibiyim?
belki de..

sağa sola savruluşum ondandır
belki..

sevda acısı mı benimkisi?
belki de..

kalp ağrısı,
yalnızlığın sancısıdır
belki..

asırlar geçti sen-siz resimlerine bakamadım,
koklayamadım ellerinden
yüzünü tutamadım
çare-siz bakan gözlerim
hep seni sayıkladı..

sana doyamadım.

bu mevsim de geçti yine sen-siz
şarkılarda elveda nağmeleri
ve ses-siz geçen günlerim
gözyaşlarımda ıslandı..

sana varamadım.

vakitsiz yağan yağmurlarda
ıslanan ben değilim
ve benim değil artık
sana bakan o buğulu
gözler..

senin olamadım.

ellerinden tuttuğum ellerimi
sana bırakıyorum
ve artık ölümü düşlüyorum,
dudaklarıma almadığım
sıcak nefesini..

belli ki artık
bu ne kalp ağrısı ve
ne de yalnızlığın sancısı,
biliyorum sadece bana
ölümün çağrısı.

ka
bur
gam
da
bir
san
cı
do
ğu
mu
yak
ın
dır
ö
lü
mün
göz
le
ri
mde
kan
bi
rik
ti
si
lip
a
ta
mı
yo
rum.

gerisi laf-u güzaf…

İstanbul – 27.03.2007