Yeni dostluğum,
Bir çınar ağacıylaydı.
Zamansız kurutmuştu kendini.
Belli öfkeliydi, küskündü
Önündeki ve ardındaki yaşama.
Yüreğimin kırıklığı,
Bedenime vurmuştu inceden.
Hafifçe titremeyle:
“Ayrıldık” dedim.
Göz pınarlarıma direnerek.
Koca çınar sarsıldı.
Ne kadar gizlemek istese de;
Kuru dalları ele verdi kendisini.
Gövdesinin sol tarafındaki,
Kan sızıntısını eliyle saklayarak,
“Boş ver “ diyebildi.
Kısa suskunluğunun ardından:
Kimin diktiğini bilsem de,
Neden dikildiğimi bilmiyorum buraya.
Tam da yeşermişken,
Neden çekip gittiklerini de.
ޞu diğer çınarlar,
Hem çok yakınımda hem çok uzağımdalar.
Sadece korkunç bir fırtınada
Bana doğru uzanırlar.
Bu yüzden, işte bu yüzden
Gel git sevdalardan kurudum.
ޞimdi gelmiyorum ve gitmiyorum,
Tüm zamanlarda kendimle kalıyorum.
Korkmuyorum;
En deli rüzgarlar kollarımı kırsa da,
Tek başıma direniyor, direniyorum.
Coşmuştu koca çınar!
Dallarıyla, göz pınarlarıma dokunmak istedi.
Utandı ve vazgeçti.