Kristali gördüm.
Bütün gece oturup öylece ona baktım.
Orada duruyordu.
Koltuğun üzerinde…
Ne gözü, ne kulağı, ne ağzı, ne de burnu vardı.
Görmüyor, duymuyor, konuşmuyor ve hiçbir kokuyu
almıyordu.
ޞeffaftı…
Saydam, parlak kıpkırmızı bir kristaldi.
O kadar güzeldi ki…

Dün bütün gece oturup o kristale baktım.
İçini gördüm.
Heyecanlandım.
Öyle şeyler gizliydi ki içinde…
Sır küpü desem değil…di.
O parlak, saydam kıpkırmızı bir kristaldi.
Çok ama çok güzeldi…

Ayışığı üzerine vurmuştu
Sadece ben, o, bir de ayışığı vardı.
Ay yumuşak dokunuşlarla üzerinde dolaşırken
Bir açılıyor, bir kapanıyordu.
Kırmızıydı hem de kan kırmızısı…
Çok güzeldi…

O kadar sağlamdı ki, bir o kadar da kırılgandı.
O ince çizgiye tutunmaya çalışmaktan çok yorulmuştu.
Bu yüzdendi bazen çok güçlü oluşu…
Bazense bir o kadar kırılgan…
Ama çok güzeldi…

Kapalı perdeler arkasında,
Gece olmadan,
Ayışığı üzerine vurmadan içini görmek zordu.
O saydamlığı farketmek,
O varken bile onunla olmak her şeyden zordu.
Zorunluluk muydu?
Olsun o yine de güzeldi…

Nazikçe tutulmalıydı.
Dikkatli olunmalıydı.
Kırılabilirdi.
Bu yüzden sadece ayışığı dokunabiliyordu ona
Onun kadar saydam,
Onun kadar görünür,
Onun kadar sıcaktı ayışığı da.
Hayattı,
Hayatın ta kendisiydi…
Hayat kadar güzeldi…

Dün gece kristali gördüm…
Yalnızdı…
Ay kadar…
Hayat kadar…
Yalnızdı…
Ama güzeldi…

20.04.2002 14:48