Köyüme

Tavla oynar Halil Dayı kahvede.
Oğlu Mehmet asker gitti İzmir’e.
Duruşu mağrur ama, içten üzülür Mehmet’e.
Her şeye üzülür mü köyüm insanı?

Hatice Ana ekmek eder tandırda.
Gelini Neriman hamur yoğurur yanında.
Pul pul olmuş terler alnında.
Hep terler mi böyle köyüm insanı?

Nuri Dede saman çeker ahıra.
Bakmak kolay değil onca davara.
Sabah erken gider tarlaya.
Hiç uyumaz mı köyüm insanı?

Durmuş Dayı bağa gider üzüme.
Eşek yanında ama, binmez ki üstüne.
Yol yürür sıcakta sürüne sürüne.
Hep yayan mı gider köyüm insanı?

Her biri altın, Durmuş Dayı’sı, Hatice Ana’sı.
El şehirli olmuş, köyümün başına darısı.
Bol bol olsun hepsinin buğdayı arpası.
Hakeder her şeyi köyüm insanı.

Bursa – 02.09.2004