Biz hep yanlış mevsimleri giyindik
ޞiirin üşüyen yalnızlığına
Umarsız düşlerin penceresinden
Ürkek çırpınışları acemi bir sevdanın

Rayları yanlış döşenmiş trenlerle
Kalplerimizin orta yerinden
Köprüler, saat kuleleri
Ve yeraltı nehirlerince süzülüp
Yas tutan kentlerin gurbetinden geçtik

Saf aşkı gözlerinde taşıyan bir kızın
Hiçbir zaman tutmadık elini
Eski romanlardaki gibi
Parkların kuytusu, ıssız yollar
Hiç fısıldayamadık en utangaç sözleri

Bunaltıcı taşra kasabalarında
Genelev kadınlarıydı içtenliksiz
Sevişirken dudaklarını kaçırıp duran
Adları kader, yüzleri yitik
ޞimdi unuttuğumuz
Islak hüzünleriyle vardılar
Ömürsüz egemenliğin ilk sevgilileri

Biz hep yanlış es’lerde durduk
Bilir Opera binası, yaşlı piyano bilir
Çocukluğun sandalı, andante

Vivaldi’nin minöründe ağlarken
Gelincikler, hani kırlarda andız gibi
Azaldığımız bir akşamüstü
İncecik ipine tutunduk
Sessizce yüreğimizi geçirmek için
İğne deliğinden

Umutsuzluğun ve kederin…

Kaynak: Agora Dergisi