öykülemini anlattığım hiçbir acının dili yok

gökçe bulutlar şehre indiğinde
çoktan dolanır güller dikenlere
şehre dökülen hiçbir su paklamaz bizi
düşkün kadınlar keser biletlerimizi
her yolculuğa yeniden
yarım kalmış yeni hüzünlerle
hüznün tarihi yok oysa
acının, sevdanın gibi
kalabalıkların da dili yok
tükenmişliklerin de
tarifi olmaz kömür sarısı acıların
yalnız şarkılar ve zaman çağrıştırır bizi
ve şehre, ve her insana yabancıyız
kendimize açtığımız bu serüvende

kuşlar da kanatsız, taşlar da
bir de eskimeyen hüzzam

Samsun – Nisan 1999