Karlı dağlar aştım güldüm vuslatta;
Vurmuşlar goncamı vurmuşlar benim…
Kara günler görmüş güzel hayatta
Yormuşlar goncamı yormuşlar benim…

Hançer vurmuş gönül hasret dermana,
Göz yaşı sel olmuş etmiş divane,
Bir nadir gülistan dönmüş virane
Kırmışlar goncamı kırmışlar benim…

Anlayan bulunmaz gönülden halden,
Bin türlü acıyı bal gibi dilden,
Azgın akar sular döndürür yoldan
Sormuşlar goncamı sormuşlar benim…

Denizler yurt olmuş engin gözünde,
Dolunay dans eder tatlı yüzünde,
Altın saçlarını tel tel hüzünde
Örmüşler goncamı örmüşler benim…

Periler içinde bir peri ağlar,
Kanlı yaşlar gözden akarak çağlar,
Mekânı diyerek yaylalar dağlar
Sürmüşler goncamı sürmüşler benim…

Ressam Halil, gerçek dosttur, dert dinler
“Ah” dedikçe yerler ve gökler inler,
derdi olan ancak derdimden anlar
Yermişler goncamı yermişler benim…

Düsseldorf – 16.12.1999