Terimizle yogruldun, gönlümüzle sarildin,
Türklük adli agaçta, bir körpe daldin Kerkük.
Sahibin gafletteydi, zalimce koparildin,
Gövdeden uzak düştün, sarardin soldun Kerkük.

Ananin terkettigi, garip yavru ceylandin,
Hoyratlara sarildin, masallara inandin,
Birakip gidenleri, geri gelecek sandin,
Bin defa katledildin, bin defa öldün Kerkük.

Yillar yillari yedi, zaman umudu yikti,
Hoyratlar agitlaşti, ufkuna kâbus çöktü,
Her gelen sana vurdu, her gelen seni yakti,
Öz evlada yabanci, girilmez yoldun Kerkük.

Ekmegimi yiyenler, düşman olup bakiyor,
Nereye el uzatsam, hep elimi yakiyor,
Dagin mayin eşegi, sana sahip çikiyor,
Türkmenle dopdoluydun, hirsizla doldun Kerkük.

Vatanimsin, gülümsün, kara bahti gülmeyen,
Kimseye yâr olmasin, Türkmene yâr olmayan,
Soyumun yüzkarasi, dar günde soy bilmeyen,
Aslini inkâr eden, soysuza kaldin Kerkük .

Kucagindan uzakta, her gece üşüyorum,
Bir tutam topragini, boynumda taşiyorum,
Zannetme ki canliyim, zannetme yaşiyorum,
Ayrilirken canimi, çekip de aldin Kerkük.

Ugruna çektiklerim, helâl olsun sevdigim,
Etle tirnak gibiyiz, dünya bilsin sevdigim,
Havlayan köpeklerle, çevren dolsun sevdigim,
Türksün, Ergenekonu, kaç kere deldin Kerkük..

Güneş benim tapumdur, gün dogdukça benimsin,
Deniz dalgalandikça, kar yagdikça benimsin,
Ölsem de mezarima, yel degdikçe benimsin,
Kiyamete kadar sen, Türkmenin oldun Kerkük…