Yel değirmenlerine saldırmışım bunca zaman,
Ne olduğumun farkında olmadan.
Boyumdan büyük işlere kalkmış
Değiştirebileceğimi sanmışım,
Yanlışları,
Ya da yanlış sandıklarımı.
Oysa boşunaymış,
Uğruna savaştıklarımın,
Verdiğim savaştan haberi dahi yokmuş,
Ya da onların değişim gibi derdi yokmuş.
Derdim hep kendime…

Yıllarca saldırmışım yel değirmenlerine,
Bana biçilen rolü oynamışım,
Kaybetmeye mahkum kahramanı…

Hani iyiler hep kazanırdı ya,
Kötüler er geç kaybederdi…
Yalan söylemişler,
Ak sakallı dedeler,
Gül yüzlü pamuk nineler,
O masum, saf körpe beyinlere…
Böyle düşünür olmuştum…

Bir kahramanım vardı benim,
Kendi doğrularıyla baş başa,
Yalnızlığa itilmiş bir kahraman,
Onu o yalnızlığıyla sevmiştim.
O direngenliğiyle.
Benim kahramanım yenilmez değildi,
Ayağa kalkmaya çabalarken,
Çokça düştüğünü gördüm,
Onu bu haliyle sevdim.
Çocuk aklı ya,
Kahramanım beni izler sanır,
Hep onun gibi olmaya çabalardım…

O da sorumlu idi,
İşte bu kaybedişlerimden…

Hiç kaybetmeyen,
Kazanmayı meslek edinmiş,
Kahramanları vardı arkadaşlarımın,
Ve ben o kaybeden kahramanımı sevdim.

Çözdüm günün birinde o tılsımı,
Kaybetmezmiş meğer kahramanım,

Kaybetmek ya da kazanmak
Asıl olan bu iki kavramı anlamak,
Ya da yeniden anlamlandırmak…

Ve ben şimdi o kahramanımın yolundayım…

İstanbul – 28.12.1998