Kayıp şehrin yitik çocuğuydu o,
Kayıp dünyanın isimsiz şiirlerini,
Yazar onları boyardı, canlı renklerle,
Sadece kokusunu aldığı sevgiyi,
Besler şişmanlatırdı şiirlerinde.

Mağrur ifade silinmez yüzünden,
Nefret besler içinde gerçeklere dair,
Çok sevdiği güneşi görmeyeli çok olmuş,
Karanlıktan karanlığa iz sürer,
Ve yürür kayıp sokaklarda…