Kaldırım kenarında bir çocuk gibi,
düşlerini çiziyordu…
sokak lambalarının soluk aydınlığında;
yüzüne düşen ışık hüzmeleriyle
gözlerini kısıyordu…
toprağı delerken düşleri, gömülüp gidiyordu,
o ise ardından bakıyordu öylesine…

bulutlar gözlerini okşuyordu ya gündüz vakti,
yağmur aydınlatıyordu ya yüreğini
arındırıyordu ya
benliğini herşeyden
herkesten…
semaya bakıp haykırıyordu ya
yıldızları toplamak istediğini
tek tek…
okyanuslara isyan ediyordu ya…
şafağın karanlığını yaşıyordu her dem kalbinde,
gömülüp giden düşlerini özlüyordu
onları arıyordu heryerde,
geçmişini gelecekte soruyordu,
geçmiş sevgileri arıyordu bir de
sevmeyi özlüyordu…
ilk kalp ağrısını arıyordu şimdilerde…
o ilk sızıyı hissetmeyi özlüyordu
ama
onlarda gömülen düşlerle ve geçmişle
gömülüydü artık yerin derinliklerine
yitirmişti heyecanını, kalp acısını
tıpkı düşleri gibi onlar da kayıptı artık,
saklıydı herhangi bir yerin
herhangi bir hücresinde…