Dünün yorgunluğu üzerimde
zannedersin ölüm yorgunluğu
zannedersin bir cenaze
omuzlarımdaki yük

oysa o cenaze benim
oysa o kefen benim bedenim

zamanın akmadığı
saatlerinse susmadığı bir yerdeyim
köprüden geçmek üzereyim

birkaç ömrüm daha olsa diye
haykırır içim
ölüm ne biçim

arkamdan ağlayan olmadı ki
fark edeyim ölümü
kendim ağladım
kendime

ölüm benim neyime.

Antalya – 03.07.2007