Özledim seni…
Ve bu sıradan bir özlem şiiri,
Herkesin gözünde..
Bakışlarındaki o tuhaf sıcaklık gibi,
Düşünürdüm hep..
Gözlerine bakanlar ne hissediyor diye..
Bakamıyordum çünkü gözlerine,
Herkes gibi,
Dalıp gitmeden.
Ve şimdi,
Fotoğrafın elimde;
Bakışların çarpıyor bazen bana,
Üşüyorum..
Bu hüznün uğultulu sessizliğinde,
Seni düşünüyorum.
Hüzün yağıyor bu şehre, ben düşüyorum.
Bir yağmur damlası birikir yaprağa,
Damla damla karışır toprağa,
Aşk olur.
Bir çiçeğin tomurcuğunda kaybolur.
Bir aşığın nefesinde can bulur.
Kalpte durur.
Hüzne dönüşür bütün yaşanmamışlıklar.
Ve bu şehrin yorgun sokaklarında,
Bir yağmur daha başlar..
Gözlerimle ıslanır, ayrılıklar ve aşklar.
Ben sevdanın en çorak topraklarından geliyorum.
Yüküm ağır,
Belirsiz yerim yurdum.
Yazın topraklar çatlar mı burada da?
Gecelere kar yağar mı yine?
Yoksa güneşi tutanlar mı var?
Acımasız mı dünya?
Bir aşkı sindirebilecek kadar..
Ya da bir kalbi var mı dünyanın?
Biten her aşkla biraz daha sönen..
Bu kadar yakıcıysa özlemek,
O ateşin en ortasında olmalıyım ben.
Ve seni düşünürken kalbime dokunan ateşin,
Tüm dünyayı yakabileceğini düşünüyorsam eğer.
Ben olmalıyım o kalp,
Dünya da sen…

İstanbul – 08.10.2006