Eda’ya

Ne olduğuna bakmadan koştum peşinden…
Karanlık ve korkunç olduğun her halinden belliydi…
Sesin yoktu, gözün kaçırmadı benden kendini,
dünüm yoktu,yarın hiç sev demedi beni.
koştun ve ben de koştum yorulmak ne unutarak
utandım bu sonsuz koşudaki çıplak, yalnız halimizden
Sonra sustum…
İçime doğan her neyse onu karanlığına kustum.
İçime doğan her neyse bir kayaya çarpıp kuruttum.
Yükseklerden düşüp en sert taşlarda ölümümü
Bir gece vakti sağanak yağmurda kalıp
kendi kendime gülmemi düşündüm bütün gece…
Sonra şehrin ışıkları sönüp sabah gelince
Isındım sana gölgem…
Geceleri yalnızlığım gibi büyüyorsun gözümde…

18.11.2006