Serap’ıma

İmlasız, hiçbir yazı karakterine ya da
dile bağlı kalmadan yaşayan
bir destansın sen.
Varlığından haberdar kişilerin sayısı
bir elin parmak sayısı kadardır en fazla.
Gerisinin gözünde organik bir canlısın sadece.
Çünkü seni okumak sabır ister, emek ister.
Mücadele gerektirir seni anlayabilmek.
Senin gözlerin sırıl-sıklam kıçının altına,
bir naylon torba bağlayıp,
en uzun yokuştan aşağıya
en beyaz karların üstünde kayan
sümüklü bir çocuğun gözleri.
Senin ellerin Adana’da
pamuk tarlasında çalışan ırgatın elleri.
Yaklaşınca fizik kurallarına göre cisimler
büyür ya; işte sende öylesin
yaklaştıkça büyürsün insanların gözlerinde.
Tarihte adına yer vermemişler,
sanki adını ezberlettikleri isimler
senden daha değerli.
Sende hatıra bile olabilmek bir insan için
yarışmanın en güzel ödülü olsa gerek.
Çünkü hatıralar hep gözünün önünde.
Havalar soğudukça soğuyor ve ben seni
sevdikçe seviyorum.
Ve seni sevdikçe büyüyorsun sen.
Ve sen büyüdükçe korkularım da büyüyor.
Çünkü gözünde hala soru işaretiyim.
Bana bir isim takamadın bir türlü.
Bana takmayı düşündüğün ismi zaten kullandın.
Ve ara-ara sesleniyorsun daldıkça uzaklara.
Uzaklara sesleniyorsun o ismi.
Ben duymuyorum sanıyorsun,
sesin frekanslarını başka ayarladığın için.
Oysa beynimde zonkluyor
uzaklara yolladığın sesin.
Ve sakın ukalalık diye algılama.
Son zamanlarda kendimi çok seviyorum.
Neden mi? Çünkü ben çok güçlendim.
Ve inanılmaz hırslıyım yolunda.
Ben seni kazanmaktayım.
Nasıl güçlenmem, nasıl hırslanmam ki?
Bak elini tutabiliyorum seni sarabiliyorum
ve ben yolu yarıladım geri dönmem.
Hiç sevmedim geri dönmeleri.
Bu yolda da dönmem imkansız.
Çünkü biliyorum bu yolun sonunda hayat var,
güneş var, sevdiğim her şey,
yaprak sarması bile var.
BU YOLUN SONUNDA SEVGİLİM SEN VARSIN…

07.01.2007