Kara kış basmıştı İstanbul’u,
Karın beyazı öyle dost görünüyordu ki ,
İnsanlar dertsiz tasasız .
Karın beyazına aldanıp dost sananlar,
ޞimdi feryat figan ortalıkta.
Karın niyeti dostluk değil,
Yine bir çiftçinin bostanını yerinden söküp,
Adeta bir taş gibi savurup atmak.
Ben aldanmadım beyazlığa ,
Hep karamsar olup döndüm yüzümü karanlığa,
Ama karanlıkta dertliydi o beyazlıktan.
Anladım bu derde çare bir tek şey var,
O da bizim aşkımız,
Bir anda gözlerime bir ışık düştü,
Kafamı çevirdim sen varsın karşımda,
Birden bire sıcak bir öpücük kondu dudaklarıma,
İşte o gün anladım aşk yüzü çok yakın bana.