Göğsümdeki ağrıydı
bir zamanlar peşimi bırakmayan
derin derin nefes alırdım
derin derin ooff çekerdim
kendimde olmadan.

hiç ayrılmazdı yanımdan,
verem olacağım sanırdım üzüntüden
yoktu yanımda kimse
yalnızdım.

her zaman yalnız mı kalacaktım
hep bunu sorardım kendime
hep mi yalnız.

göğsümü
hıçkırıklar yumuşatırdı,
göz kapaklarımı
açıp kapattıkça daha fazla dökülürdü
gözyaşlarım.

kaldırımlarda yürürken ıssız karanlıkta
yağmurdu yardımıma koşan.

gökyüzünü maviyken görmedim hiç,
hep karanlığı bekledim
kimseler görmesin diye
yalnızlığımı.

kara bulutların sevgilisiydim ben,
onları çağırırdım hep
onlarsız çıkmazdım evden,
mavi bulutları görmemek için
kahverengi perdeler astım
odamın camlarına.

ışığı hep içimde
aradım,
enerjimi kullanırken kendimi aydınlatmaya
karanlıkta,
karanlığı daha da arttırdım hep.

yalnızım şimdi odamda,
biliyorum sevdiğim yanımdasın,
sen de beni düşünüyorsun
oturduğun masada.

Ankara – 17.03.2004