Bir kara ağaç geldi aklıma
Hayal kapılarını aralayınca
Kapıları zorladım
Açılmak bilmedi, zorla ulaştım
Yanıbaşında, ona baktım

Tutunacak bir tek dalı var
Yaprakları vefasız çıkmış
Solmuş, kuru çimenin arasında
Param parça
Tarihe küsmüş, gömülmüş

Aylar geçmek bilmedi
Ovaya hasret çöktüğü zaman
Yalnızlık ağacı kararttı
Kimsenin umrunda
Olmadı, ağlattı

Yıllar geçtikçe
Umut bağladı herkes bu ağaca
Sevenlerin buluşma mekanı oldu
Dilek tuttu herkes ona, su dökmek
Kimsenin aklına gelmedi ne olsa

Vicdansız biri, birgün ateşe verdi
Elalemin umutlarını
Cayır cayır yandı, onların rüyâları
Ağlattı bütün çocukları
Benim sevdam da yandı bitti, kül oldu

Aşk ölünce, bu şiir de burda bitermiş…

Londra – 01.05.2004