Yıllar öncesinden belliydi hayatın yönü,
Göremediklerimde kaldı hayallerim.
Toparlanmış sevgiler çukurundan şimdi çıkıyorum, kimse yok, terkedilmiş her şey.
Dargınlıkla gülümseme arasında gidip gelen mimikler,
Yeni değil dünya, eskimiş, terkedilmiş.
Bu bed surat, inanması zor ama benim.

Kan kokuyor bu yerler, izsiz, şekilsiz dünya.
Riya o kadar belirgin ki.
Küfretmesem şarj olmuyor beynim.
Biri çıkıp bugüne bakmalıyız, dünü özlememeliyiz diyor.
Ah, kandırma kendini.
En güzel gün dünde kaldı,
Tadı en iyi şarap içildi, en güzel kadın çoktan birini sevdi,
En güzel yer, eskiden en güzel yerdi.
Hiçbir aşk, ilk aşkın yerini alamadı..

Yani durağanlaştı hayat, heyecanlanmak için kalp krizi geçirmek gerekiyor.
Alışkanlıklar sinir ediyor, terk edilmesi zor olan şeyler istemiyorum artık.
Yoksa yaşlanıyor muyum, toprak gözüme bir başka güzel gözüküyor.
Galiba eskiyen dünya değil, bizleriz.
ޞimdi küçük bir çocuk dünyasından, dünya yeni ve güzel.

Küçükçekmece / İstanbul – 2007