Kafamda cinnetin binbir türlüsü
ayagima dolanan topragin
en masum evladini yikiyorum
ve titriyorum.
Titreyişimden gebe kaliyor göçebe kuşlar.
Katiksiz akiyor uykum yollardan
ve rüyalarim kedileri kovuyor dünyadan.
Hirçinligimdan bu kadar düşüyordu insanligima.
Bu kadar bagirabiliyordum
gazlarin topraktan filizlenişini.
Kuşandigim daglari yakyigim ateşlerle
gümbür gümbür indiriyorum kentlerin bacasina.
Arinacak kirlerle gidiyorum belaya
ve agzimda yapişkan
agzimda öfkeden kuduran
çürüyen, yaşamayi unutan
sicak cehennem kadar
upuzun bir leş…