Kalk ey şehir uyan
Ölüyorum ben farkındamısın
Analar alamayın çocuklarınızı koynunuza
Sevgililer elele tutuşmayın
Ölüyorum ben
Çöpçüler süpürmeyin sokakları
İnsanlar işe gitmesin
Açılmasın dükkanlar
Hayat dursun bu şehirde
Kimsecikler çıkmasın evinden
Sokaklar boşboş kalsın
Görmesinler bedbahtlığımı

Kalkın sevmesin kimse kimseyi
Cinayetler işlersin
Biride ben olayım kurbanların
Vursun bir serseri beni alsın cüzdanımı
Veyahut laf atayım bir adamın karısına
Cebinden çakısını çıkarsın
Soksun defalarca ruhsuz bedenime
Cezada vermesinler beni öldürene
Malın mülkümde onun olsun
Bir mektup yazayım gözyaşlarımla
Maktüle versinler
Sana götürsün onu açmasın okumasın

Öldü desin benim için
Zaten yaşamıyordu desin
Mezarımı tarif etsin
Belki bir gün gelirsin
Dirime gelmedin belki ölüme gelirsin
Merak etme ordanda görürüm ben seni
Mezar taşımı karşına al
ޞöle ayak ucuma otur
Çocuğun olursa bir gün onuda getir
Seni çok severdim , onuda severim