Meyra’ya…

“Kal” demedin kalamıyorum…
sen bir okyanussun
ben hüzün dolu bir yelkenli
ayın limon bahçelerini öptüğü yerde
titresek seninle ürpersek biraz
ayaklarımız dalgalarla ıslak
sen ve ben bilsek
bu onulmaz acıyı
“çözümsüzüz” desek
“seviyoruz desek”
başlayamadıklarımıza
yaşayamadıklarımıza
yazamadıklarımıza
oturup ağlasak ağlasak
Gidebilirdim belki
Hayata bırakıp seni

İstanbul – 08.09.2005