Tanımadığım bir yüze dönüşüyor zaman.
Ve ben zamanın kayboluşunda,
Bir bir siliyorum tanıdığım tüm yüzleri,
Karanfiller zamanından!!

Tanıdıklarımın yüzleri silikleşiyor yavaş yavaş..
Onlar suratlarını kaybettikçe
Benim yüzüm belirginleşiyor hayatın içinde!!
Ve bir kez daha inadına haykırıyor içimdeki EMEK:
“Bir gün mutlaka, bir gün mutlaka
yeşerecek emek bir canda”

Kimsenin bilmediği bir nehirde
Kağıttan bir gemi yapıp
Tüm umutlarımı yükleyeceğim güvertesine.
Kimsenin bilmediği
kimsenin tanımadığı bir cana gitmesi için
Tüm nefesimle üfleyeceğim;
Kağıttan yapma geminin,
Kağıttan yapma yelkenine.

Silikleşen yüzler yansımayacak,
Kağıttan yapma yelkeni olan,
Kağıttan yapma geminin yüzdüğü o nehire.
Ve biliyorum ki;
Bu sefer o nehir ulaşacak,
Engin denizlerin sonsuz dalgalarına
Ve ben,
Zamanında boğulduğum denizlerde,
Bu sefer kağıttan yapma yelkeni olan
Kağıttan gemin güvertesinde,
Martılarla nefes alacağım bir gün mutlaka!!

Aynı Kadıköy iskelesinden kalkan vapurun
Mavilikte yarattığı beyaz köpükler kadar temiz olacak,
Kağıttan yelkeni olan
Kağıttan geminin,
Engin denizlerin dalgalarında yarattığı beyaz köpükler…

Karanfil
Beyaz köpüklerin maviliklerinde,
Zamanın EMEОİNİ getirecek biliyorum
Ve silikleşecek tanıdığım tüm yüzler;
Yüzler silikleştikçe
ben merhaba diyeceğim.
Yeşeren emeğin Yüreğine…

02.05.2007