Zamansız esti yine kader rüzgarì.
Tam sana kavustum derken, bir yaprak gibi savurup, ayırdı bizi.
Günleri mi gecelerine hapis eyledi, geceleri ise zindanlara.
Karanlıklar içinde kaldı sevgim,
Karanlıklar içinde beni sardı özlemin, karanlìklar ise zindanlarda.
İçimde sevgine susamışlığımın hissi,
Aklımda gözlerin, dört duvar arasında kalan öfkemde bile sen vardın.
Senin hasretin, senin özlemin, senin yokluğun sarıyordu sadece beni.
Yokluğuna alıştım, özlemine de,
Ya aklımdan bir saniye bile çıkmayan gözlerine nasul alışırım.
Ben senle doğmamışmıydım,
Senin sevginle yaşamamışmıydım,
Bu dört duvar arasında sensiz, sevginsiz nasıl yaşarım.
Olsun bitanesi, sensiz sevginsiz yaşamak isteyende yoktu zaten.
Galiba yoruldum artık bu zindanda yaşsamaktan,
B u dört duvar beni yavaş yavaş alıyor artık,
Ama bitanesi merak etme, bu zindan beni alsada,
Benim kalbimde ki seni asla alamayacak.