Ölümün özümsediği tazeliğin ardından doğan ışıktı
Bizi ısıtan
ޞapkasız geziyorduk, öylece..
Tokluk ertesi mayhoşluğa benzetirdik çünkü
Sıcağın üzerimizdeki etkisini..
Bayağılardan uzak yürürdük, mesafeli..
ޞemsiyelerine kızardık, inadına açtıkları
Oysa ne gerek vardı?
Zeka özürü kabulsüzdü, çünkü malûmdu,
Yaklaştığımız noktanın gerçeği..
Bilinenleri görmezlikten gelmekti
Baştan kaybedişlerin sebebi..
Biz uyarıcıların beklentisi, ışık ertesi
Aydınlığa açılan kapıdan geçimdi..
Tatmin olacaktık belki, belki doğru..
Doğru olmasına inandığımız için..
İnançlarımıza bağlılıktı bizi tutan
Ayakta, ta yukarda, dorukta…
En yaklaşandık biz gerçeğe
Sıkı sıkı sarılmış ellerle..
Yakışandı insan zekasına bütünüyle,
Kabullenim özeldi zihinlerde…