yaralarının kabuğunu kopartırdı
komşunun kızı ayışığı.
kızardım dinlemeden anlamadan,
iz kalırdı kopan kabuklardan.

istemezdim, çünkü güzeldi,
yakışmazdı izler tenine
ama bilmezmişim ki
yapmazdı hiç birini keyifden

olmalıydı kalmalıydı gövdesinde
ve daha da derinleşmeliydi kesin
açılmalıydı göğsü yarılmalıydı
akıtmalıydı hepsini kalbinden.

büyüyünce anladım yaraların
neden kabuk bağladığını
ve yeni anladım kabukları
kopartmanın zevk verdiğini

şimdi bir yarayım ben
kabuk bile bağlayamayan
adadım kendimi gel vur hançerini
ne de olsa kin tutmam, kabuk bağlamam