Yaşar Nabi’ye

Sabah… Ah şükrederek çikmak geceden.
Ayak bastigim kiyi, yeniden doguş.
Sabah, beliren evim, bahçeler ve sen,
Henüz uyuyan dallar, havalanan kuş.

Bu sabah bilmiyorum bu kirlar nere?
Çamlardan çimenlere dökülen sükûn.
Geçen ömrümü bana söyleyen dere,
Sessizce yaşamayi ögreten koyun.

Bir yol başliyor gibi, ümitli, rahat.
Tanrim! bu sabah içim senin eserin:
Iyilik, teselliler, merhamet, şevkat…
Içimde bir sabahin, o kadar serin.

Bilinmez sevgililerle yikanan gögüs.
Iyilik… Ürperisi vücutta ruhun.
Iyilik… Beyaz koyun, gülümseyen yüz,
ޞu bahar, mavi gökler, yemyeşil sükûn.

Bu sabah gözlerimle okşadiklarim,
Herşey, bütün tabiat, agaçlar, dere,
Ey bütün sevdiklerim ve sen ey Tanrim!
Titrek elleri öpmek, kapanmak yerlere…

1937