Ne ağlamaktan utanıyorum artık ne aynalardan.
Acziyetime tutsak olmuş ruhum.
Kölelik mi, özgürlüğe esaret mi koyamadım adını
Beni çağıracak bir ses bekliyorum öte diyardan
Ya aciz bir ceset ya tutsak bir köle
İşte ben buyum…

Seçemiyorum yaşayıp yaşamadığımı
Hayatın çalkantısında sarsılıyor bedenim.
Bir şeyler sezinliyorum ama
Ben de bilmiyorum ne anladığımı
Yaşadığım köhneden beni çekecek bir el bekliyorum
Kafeslenmiş bir köle kadar zararsız,
tutsaklığını sorgulayamayacak kadar nedensiz.
işte ben buyum…