daha 13-14 yaşında çocuktum
yeni yeni bir şeyler yazıyor
yeni yeni okuyordum ustaların şiirlerini…
ve hatta sigaraya bile yeni başlamıştım…
gece yarısıydı hava soğuk
istasyonda bir tren bekliyordum
ıslak taşlara oturmuş…
bir sigara yakmıştım acemiydim
kar kapatmıştı her yeri
raylar görünüyordu sadece ışıl ışıl
rüzgar vardı…
bir tren gelecekti!
gelmeliydi!
bekliyordum…
aklımda bir şiir!
tam seni düşündüğüm yerinde aklımın
karar veremiyordum
ümit yaşar mı atilla ilhan mı
sevmek gibi bir şeydi yasakları sevmek gibi…
çocuktum daha şiir bir başkaydı
gizlice sigara içmenin tadı vardı mısralarda
gizli gizli okurdum şiirleri
ve gizlice yazardım yeni öğrendiğim türkçemle
istasyondaydım kar yağıyordu
sonra hava soğuktu
raylar üşüyor ben üşüyordum
o tren hala gelmemişti…
bir çay ısmarladım kendime
cebimdeki beş lirayla
beş lira!.
mahallenin en güzel kızının
ayakkabılarını bırakmıştım evlerine
beş lira bahşiş vermişti…
gece bekçileri de gelmişti istasyona
onlar da o treni bekliyordu
onlar da üşüyordu
ve onlar da çay ısmarladılar
kendilerine değil birbirlerine…
ben yine okumaya devam ediyordum
ıslak taşlarda oturduğum yerde
kapağı bilerek yırtılmış şiir kitabını!
altını çiziyordum kurşun kalemimle
en çok sevdiğim mısraların…
“ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm
ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm”
karmakarışık oluyordu düşlerim düşüncelerim…
aylardan kasımdı kar diz boyu
üşüyordum gece yarısıydı
ve hala o treni bekliyordum gelmemişti istasyona…
yaşım küçüktü ama ben kocaman adam olmuştum…
bir sigara daha yaktım gizlice
ve gizlice okumaya devam ettim şiirleri…
ve orda başlamıştı işte beklemek
istasyona gelmeyen trenleri!
dönmeyen sevgilileri!
ve yıldızları!..
ama yine de sigara içmeyi öğrenmiştim
şiir okumayı şiir yazmayı
beş liraya ısmarladığım bir bardak çayla
soğuğa karşı dimdik durmayı…
şair olacaktım şiir yazacaktım
hep mavi olacaktı dileklerim…
ve şimdi büyüdüm yaş olarak
ara sıra istasyona gidip
bir bardak çay ısmarlıyorum kendime
beş lira değil de elli bin lira veriyorum
bir bardak sıcaklığa…
ve artık gizli değil sigara içmelerim
gizli değil şiir yazmalarım
ve okuduğum şiir kitaplarının
kapakları yırtık değil…
ama yine de çiziyorum
sevdiğim mısraların altını
“kalbimde kalbine yok kinim
bence artık sen de herkes gibisin”
ve hala hatırlayamadım mısraları
atilla ilhan mıydı yoksa ümit yaşar mı…
ve aylardan aralık
hala kar yağmadı memleketime
havalar da değişti insanlar gibi…
artık karla kaplı raylara bakıp
beklemeyeceğim istasyonlarda trenleri…
ve kahretsin hala seni seviyorum!
uzaklarda olsan da benden ve memleketimden…

1998