İstanbul yağmur topluyordu
Hüznün kıyısında efkârlı gri gözleri sarmıştı her yanı
Boğaz durgun bir yeşile dönmüş
Gülümsemiyor parlamıyordu
ޞehrin gözleri yaşlarla doldu

Ortalık bomboştu
Kimsecikler yoktu
Bir şehir-bir ben kalakalmıştık, bomboştuk
O; öfkeyle, bağıra çağıra
Ben; yüreğimin sessiz çığlıklarıyla
Birbirimize bakıp bakıp karşılıklı ağladık…

İstanbul – 27.07.2005