Bugün her zamankinden daha da soğuktu..
Ve ben yok olan sıcaklığını farkına varmamla,titremeye başladım..!
Dikkat etmedim ama sanırım güne vakitsiz başladım,
Ve hep başka alemlerdeydi kafam.
Düşüncelerime mantığımı kattığım an,
Yeniden karşıma çıkacağın günü sayıkladım.
Belki on, belki de yüz defa sayamadım.
Özlemin ta kendisiydi yüreğimi kavuran
Ve anlamsızlıklardı içimde sessizce dolaşan..
Adını koyamadığım duyguları barındırdım bugün.
Hem yazdım hem oynadım.
Ve saatlerce aynı şiiri okudum..
Garip ama hep aynı oyundu beni böyle yapan,
Hep aynı şiirdi beni ağlatan, anlayamıyordum..!
Ve son kez dışarıya baktığımdaysa yağmur çoktan başlamıştı.
Gitme vaktinin geldiğini anladığım zamansa
Son kez içimden gülümsemek geldi İstanbul’a..
Yaptım, o anın başarısıydı gözümde büyüttüğüm..
ޞimdiyse uzak bir diyardayım, neresi olduğunu bilmediğim..
Aslında bilmek de istemediğim huzuru tattığım tek mekan burası..
İstanbul’u görüyorum şimdi..
İnsanlar benim için ağlıyor, sahte bu gözyaşları diyorum kendi kendime.
Öyle garip ki Orhan Veli’yi gördüm burada,
Artık o vazgeçemediğim şiirlerini kendi ağzından dinliyorum..
Mutluyum kısaca ve bu itaf sadece güzeller güzeli İstanbul’a…