Nurgün Odabaşı’na

Niye bilmem bu hüzün, bu keder niye
Umutların ipe çekilmiş gibi, yüzüne vurur
Rast gelmedi mi, rastlantıların inatla
Gözün değilse de, yüreğin ezilmiş gibi durur
Üzülünce geçmez dertlerin, biliyorsundur
Nasıl olsa, akacak kan durmaz damarda
Olurların arasına karakedi girmiş, hepsi olmaz durumda
Duygularınla savaşma, mantığınla yavaşla
Ayrılık sonu değil, aksine en başı doğumunun hayata
Boşver gitsin, kır kadehini at arkana
Alsın gitsin başını mutsuzlukların, senden uzağa
ޞimdi yeniden gül, yeniden sev, ama bir şartla,
Işığa yönel, boğuşma karanlıklarla.

İstanbul – 1991
Kaynak: Hayale Daldığım Demler / Yaprak Yayınları, ޞubat 1997