ölü toprağı serilmiş gibiyim
en mahsum yalnızlığımı,
yaşıyorum ben bu akşam

ne mal mülk
ne de öpülecek bir çift,
dudak düşünüyorum

telefonun fişini çektim
telvizyonu da açmadım
karanlıkta oturuyorum

yeni doğmuş bir bebek gibiyim
geçmişi hatırlamıyorum
geleceği de düşünmüyorum

bu mahsum yalnızlıkla arama,
kimseyi sokmak istemiyorum
mümkün olduğu kadar da
uzun sürmesini istiyorum

ömrümde ilk kez
yalnızlıktan zevk alıyorum
en güzel yanımı keşfediyorum
odamı aydınlatan,
sokak fenerinin ışığıyla,
hissettiklerimi yazıyorum
seni hiç düşünmüyorum
böylece senden,
intikam alıyorum.

Moskova – 2002