Rengarenk yüzle dolmuş yaşadığımız cihan,
Dolaştıkça gözlerim, nice insan görürdü.
Sevgi, saygı olsaydı damarlarda akan kan,
Acı veren insanlar kansızlıktan ölürdü.

Ben mi zamana tersim, zaman mı bana uzak,
Kurudukça her sevgi, yeniden ekiyorum.
Sözlerde midir bilmem, kalplerde mi ki tuzak,
Gün be gün anlamakta zorluklar çekiyorum.

Gördükçe insanların maskeli yüzlerini,
Kafamdaki tek doğru, onlardan hep kaçmakmış.
Asil bir yaşam için tek çare gözlerini,
Doğduğunda kapatıp, öldüğünde açmakmış.