hüküm giymiş
sevilmemeye mahkum
ensesinden öpülmüş
nazara gelmiş
sızıdan ince
inceden zarif bacım

bacım, halkımın bacısı
çilen yüz hatlarında
hangi evlatlarının ölümü sebep
prangalar saçan gözlerine
çelimsiz dağ cıwanları
hergün umutla uyanıyorlar
dunyanın ortası kavrulurken
umut bu,
kimsenin tekelinde değil
farkında alem
farkında iyi insan evlatları
göz yumulmuş karanlık geçite
çileler öyle kolay aşılmaz
bereketli baharlar istiyor
esareti içine sindirmiyenler
beklemeden çabalayarak
umuda doğru yürüyorlar
vurulsalarda haince
umutları ölmez
doğurgan bacıları var
umutlarını yeşerten
halkımın annaları
tükenmeye karşılar
yürek acılarına aldırmadan.
ey göz pınarları!
alevler söndüren bacım
gencecik ölümlere şahit
dönekler de var
gözleri kinle
maddiyatla dolu
hain pusularda
el tetikte.
mertlik sonradan edinilmiyor
edinilmiyor bacım

… gölgesinde
ağladıkların,
uyuya kalmıştı.
çetin iklimlerde
var olma zamanı şimdi,
ölenler ölür
kalanlar yürüyecek.
çektiğimiz acılar
sızı kadar zarif,
özgürlüğe giderken.
yağmur altında ıslanmadan olmaz
azalmadan olmuyor
tetik çekildi
barut, taze ekmek buğusu artık
üzülme bacım, üzülme…

Ukrayna – 2007