Nihayetsiz bir yolun yolcuları

Unutup da tanıştıkları anları

Gönüllerinde kalan ize saygıyla

Unutamadılar sevdalandıklarını.

Menzil uzak mı, beri mi düşünmeden

Kırık dökük olsa da umutları,

Düşe kalka ilerlediler engebelerde.

Göremeden birbirlerinin simalarını

Kimi şarka, kimi garba sırt verip

Alarak terkilerine hayatın yeşilini, alını

Rahvan adımlarla ilerlediler şimale

Gölgeleri kimlerin elinde bilemeden.

Visal yok ki deyip iç geçirirlerken

Dalıp gittiler derinlerine mazinin.

Yaşanmışlıklardan kalan soluk fotoğraflarda

Binbir güzellik bulup da mutlandılar.

Dalıp giden yaşlı gözlerden damlayan, hüzündü…

Yarınlardaki düşler karanlık olsa da her dem,

Unutulmamışken o yanık, sevdalı ses,

Feri özü kalmamış bedenlerin gönlü hep ağladı.

Nasıl bir güçtü ki bu, tüterdi hep hasret?

Nasıl bir hâldi bu, görülmeyeni hissederdi yürek?

Ve…mezar taşına sarılanın gözyaşlarına kıyamadı da Yaradan,

Onu da gönderdi aynı yere, eli toprağındayken.

26.7.2009
Serap Demirtürk Özaltun