Gün gelir ömrümüzün çalkantısı azalır
Fırtınalardan arta yorgun dalgalar kalır

Geçip gitmiştir kara bulutları hırsların
Gözümüzde büyümüş ne varsa hep ufalır

Ve büyür gönlümüzün toprağında sevgiler
Sarmaşık güller gibi dört tarafa uzanır

Bir yıkıntı yanında bir mezar kenarında
Pişmanlıkların eli ruhumuzu kanatır

Olan kendimize de olmuştur o arada
Yaşamak iki yanı kesici bir kamadır

İzleri içimizde sızlayan yaraların
Alsa alsa zehrini sadece sevgi alır

Kadrini yıllar yılı bilmediğimiz sevgi
Ne yapar eder bizi yeni baştan yaratır

İstanbul – 1986