göremiyordum ben seni
sisli ankara akşamında
göremiyordum gözlerinin rengini
sorsan bilmiyorum inan.
sana yaklaşmanın bir yolu olmalıydı
her şeyi düşündüm ben canan
her şeyi hesaba kattım

düşündüm mesela yağmur olmayı
belki şemsiyenden süzülür
damlayıp dokunurdum eline
yada belki yatağında yatarken
açık camından sızar ilişirdim bedenine
ama ebedi olmazdı hayallerim
bir sıcağa bakardı akıbetim uçar giderdim öyle…

ve düşündüm yine ben rüzgar olmayı
dokunabilme olasılığımı tenine
kaşkolunun arasından sızardım belki
olasılıklara dökülmüştü hayatım nihayetinde
ve belki yürürken sokakta tüm dişiliğinle
dolanırdım beline sinsice
ama ebedi olmazdı hayallerim,
bir pencereyi kapatmana
kaşkolunu biraz daha sıkmana bakardı akıbetim
sönerdim, biterdim birdenbire…

ve yine, yine düşündüm ben güneş olmayı
bir temmuz ikindisinde.
ısıtırdım tüm hücrelerini
yanaştırmazdım soğuğu elbet bedenine
en kısa yoluydu belki sana yaklaşmamın
ama ebedi olmazdı hayallerim
kapılıp sana, sıkarsam sıcağımla
klima girerdi aramıza
kaybolur, yiterdim öylece…

hepsini düşündüm olmadı
çok düşündüm ben ihtimalleri
ve ihtimal bu ya …
bir kerede kendim olmayı düşündüm
sadece kendim olmayı.
yağmur değildim süzülüp tenine dokunacak
rüzgar değildim bir kış gününde beline dolanacak
ve güneş değildim temmuz ikindilerinde
hücrelerini kaynatacak…
sadece kendimdim.

kendimi, aşkımı vermeyi düşündüm
üryan, sade, öylece…
ama bu kez de duygularım karıştı işin içine
o cesareti bulamadım kendimde
belki de çıkış kapısı oydu
belki de boşuna uğraşmıştım en kısa yolu görmek yerine…
ama ona da gücüm yetmedi işte
toparlayıp cesaretimi geçip karşına söylemek o iki kelimeyi
ama yapamadım işte
belki de aradığım cevabı almayı tepercesine…