İzmit – Amasya Ekspresi

Bir kent; gri, poyraz
Uzun geçen yolculuğun ardından
Tenimin sana hasret kokusunu ırmakların yeşilini seyderek soludum
Kendime okşanmamış günler derledim sonbahardan
Belki kasımın beşi pazar
Belki de ıslak bir pazartesi 26 aralıktan sıkışmış takvime
GÖzlerimle gördüm gençliğimin senden uzak günlerini
Kumral ağaçlar diktim masama
Gömleğimin yakasına iliştirdim dudaklarını
Bu gözlerle gördüm gençliğimin senden uzak günlerini
Demiryolları düştü aklıma trenler, katarlar girdi
Uyuyamadım.
Oysa çocukken ne de çok severdim trenleri
Gençliğim bir arı kuşu gibi sekerek karşı kıyıya vardı
Her sekişi bir ürkek yeşil
Yeşil, gözlerinde ters akan ırmağımdır, bulanık
Yeşil bir erin paslı palaskasında alabildiğine ağlamaklı
Bak, düşlerimde olgunlaşmış elmalar topluyorum sana
55 yapımı bir banliyö treninin restoranında
Kentinden geçerken anneme de uğruyorum
Sonra bildik diğer kentler, köpekler, yağmur bulutları
Öğle uykusunun ardından fıstık toplamaya çıktığımız tepe yeşil
Çeyizinden çıkardığın parkayı kendi ellerinle giyiyorum
Gözlerimle gördüm gençliğimin senden uzak günlerini
Her kenti eşit sevdim bir hız
Ve her kentin köpeklerini eşit kokladım biteviye
Tren izmiti geçtiğinde gitgide kararır deniz
Karaltılar içinde yeşil gözlü çocukluğum takılır ağlarına
Gülümsemekten utanmayan; trende
Sevecenlikten uzak, dalgın kayalara yaslı
Ansızın koşarak öptüğüm gölgen değil mi
Penceremdeki
Bir simit ısmarlayarak kendime senden
Belki de gözlerinde mevsimin son dolunayı
Kötü bir adamım ben ay bile küser bana
Elmasını yedim yeni
Gözlerini vermiştin ya yeni; şaşkın
İstanbulu sevmiştik ya yeni; mutlu
Hep birbirinin aynı olan sarı kurak
Tarlalardan karadenize
Ve tersine hep aynı renk akan ırmaklardan
Sonsuz bir tozduman içinde kısarak gözlerini
O kurak tarlaların mevsimsiz ağacını taşladık
Ya yeni şaşkınım
Kentinden geçmem gerek sensiz serin bir zamanda,
Kendimden geçmem gerek sessiz, serin bir zamanda,
Marmarada yıkadığım kirli sarı saçlarımla,
Kuşku yok ki sensiz deniz saçlarımda