dimdik girdi kapıdan
mağrur bakışlarında
eser yoktu aktan karadan
demir kapıyı sürüklerken arkasından
“allah kurtarsın” diyordu gardiyan…
içerde üç kişi vardı
şimdi dört kişi olmuşlardı
altı kişilik koğuşta
önce ahmet amca
yaşlı ve yorgun
babacan tavırlarıyla
“hoş geldin evlat allah kurtarsın” dedi…
lafı hemen çok bilmiş yusuf yüzbaşı aldı
ordudan atılmıştı sonradan öğrendi
“sen de mi – siyasisin – “
öylece sustu hiç konuşmadan…
sonra meraklı bakışlarla
ranzadan atlayıp yanına geldi
on sekiz yaşlarında bozuk şivesiyle
esmer bir delikanlı
“ağam allah kurtarsın” deyip eline sarıldı…
ve hepsine birden aynı cevabı verdi
“allah hepimizi kurtarsın”
sonra hemen duvarın kenarına kıvrılıp
ak mintanının içinden
bir tomar kağıt bir kalem
ve sararmış bir resim çıkardı…
öbür eşyalarını yarın getireceklerdi
umutlarını da…
resmi seyrederken dalıp gitmişti
yeşil gözleri bulutlanmıştı
ve siyah kalemiyle
beyaz umutlar yazmaya başlamıştı
kavgaların ardından gelen yorgunluk gibi…
sonra koğuşun tam orta yerine geldi
dünyanın ortasına gelmiş gibi
dimdikti…
başladı hikayesine
ben yazıyorum
ben şairim
ben daha sekiz yaşında dünyayı omuzlayan
ben yirmi beş yaşında sevdim
ben şimdi kırk yaşında…
– ben doğruyu yazdım diye
– ben doğruyu buldum diye
– ben doğruyu gördüm diye
– ben doğruyu bildim diye
– ben doğruyu “sevdim” diye
– ben…diye bitirdi…
şimdi o da düşünüyor mu
onu düşündüğü gibi onu…
bir öğrencisine okurken
kendisine kendisinin yazıldığı şiirleri
ve anlatırken kendi doğrularını
acaba unutmuş mudur
acaba…
ve siyah kalemiyle
beyaz umutlar yazmaya devam etti
gece gelmişti işte
ilk gecesi içerde
daha 11 yıl 8 ay 22 gün sürecek gece…
ve ay ışığı
yorgun bir güvercin gibi süzülerek
odadaki dört kişinin
karanlıkta umutla bekleyen
çakmak çakmak gözbebeklerini aydınlatıyordu…
dışarda yağmur var ince
dışarda kar bembeyaz
dışarda gökyüzü mavi
dışarda umut var
yürek dolusu kocaman…
ve sonra sonrası ben
içerde üç kişiye rağmen yalnız adam
yalnız diyarların kalabalık adamı…
içerde her yan duvar
içerde her yan karanlık
içerde insanlar ağlamaklı
ama içerde de umut var
yürek dolusu kocaman
yarınlık…

1997