Sanılır ki herkes kendi evindedir,
Akşamları cüsseler evde olunca.
Bilmezler ki kendim içimde esir,
Gezdiremem onu kendi gönlünce.

Aklıma sorarsan onu dışladım,
Ben gönlüme esir, aşkıma köle..
Bu yanlışa çok eskiden başladım,
İşte hayat bende bu yüzden çile.

Gönlüme sorarsan ondan uzağım,
Ben sadece aklımın erdiğin,
Boşuna çabalar geçti o çağım,
Ne bir sevenim var, ne de sevdiğim.

Bir barış olsa da bitse şu savaş,
Bu hayata artık sukunet gerek…
Ben yalnızım onlarsa iki kardeş,
Ancak kurtulurum burdan göçerek!

Aklımı alsalar versem yabana
Gönlümü ansızın bir güzel çalsa,
Kurtulsam onlardan ne hacet gama,
Yüzümde her zaman gülücük olsa.

Deseler ki “Nasıl oldu kurtuldun?,
Nerede sendeki eski benlerin?,
Bu iksiri kimden, nasıl buldun?,
Hep gülerek geçer olmuş günlerin.”

Beni bıraksalar artık benlerim,
Ben sadece kendi kendimle kalsam,
Kaygılardan uzak geçse günlerim,
Birazcık hayatın kamını alsam.

Artık bir tek yaşamak olsa işim,
Ne aklı düşünsem, ne de gönlümü,
Ben bir iğne olsam, hayat ibrişim
İlmik ilmik örsem kalan ömrümü.

Bahçeşehir