Önümdeki arabanın camındaki çam ağacının aksinde,
Kendimi görüyorum
Yaşanmışlıklar ve anılar kafamda geçit töreni yaparken,
Kendime acıyorum
Zihnimde bin bir çeşit tasalar,
Kendimi yargılıyorum…

Bir yalnız gönül adamıyım
Daha fazla direnmek gelmiyor içimden
Yağmur damlaları çiseliyor camıma,
Biliyorum ki hüznüme ağlıyorlar
İçimde ta derinde binlerce labirent
Arıyorum ama nafile,
Çıkışı bulamıyorum…

Kalbim kırık, düşünceler bulanık
Bir nehir sürüklüyor beni,
Sonunu göremiyorum…

Aşkın değerini şimdi daha iyi anlıyorum
Hayatın acımasızlığına lanet yağdırıyorum
En yakınım en uzakta, düşmanım benimle kol kola
Bu oyuna ayak uydurmamı istemeyin benden…

Karanlığın arkası aydınlık,
Gecenin sonrası gündüzdür diye
Mutluluğa mum yakıyorum…

Eğer bahar buysa,
Ben böyle bahar istemiyorum!