Bazen ağlamaklı olur gece.
Hüznün yüzünü taşır karanlığında.
Bazen susar,
Bazen de kusar içindekilerini.
Açarken süngülerini gece,
Yine başladı seni anlatmaya,
Anlatabildiği kadar yalnızlığı.

Tan vakti yaklaşanda,
Bir güvercin uçar minareden,
Ezan sesini duyunca.
Sonra,
Bir kız çocuğunun ağlayışı gelir kulaklarıma, Seni hatırlarım.
Oysa,
Seni hiç ağlarken görmedim,
Duymadım hiç inlemelirini.

Bazen,
Hüzünlü oluyor gündüz.
Gülüşümün bana kar kaldığı bir günde,
Sabah güneşi seni yansıtırken alnıma,
Ben seni daha çok özlüyorum bir de,
Seni daha çok seviyorum.
Daha çok kurtarıyorum kendimi,
Gecenin garip hüznünden.

10.04.2005