ne kadar ıssız yaşam
ölüm ne kadar yakınımızda
dilsiz tanıklarıyız
uzun metrajlı cinayetlerin
seyrediyoruz
binyıllardır ölümleri
tepkisiz
unuttuk
karanlık salonlarda
yüreklerimizin acıyan taraflarını
yonttuk
sevgimizin insanı gösteren oklarını

önce habil oynamıştı
bu siyah-beyaz filmde
sonra ateşin bile ağladığı
iskenderiye
kanlar içinde yatarken yüreğimde hypatia
sanıldı ki son katliam
avrupa
engisizyonlarla devraldı nöbeti
ölüm çalıyordu kiliseler
insanla beslenirken ortaçağ
dinmiyordu akan kan/bazen bir hiroşima
belki de vietnam
paylaşım kavgasıydı
zaman/paylaşılamayan
sustuk
hep sustuk
susuyoruz
biliyoruz
son perde değil ırak’ta yaşanan
kendisinin kurdunu unuttukça insan
akacak yine kan

* İnsan İnsanın Kurdudur. (Thomas Hobbes)

Kiraz – Ocak 2005
Kaynak: Çıkınımdaki Azıklar