Gözleri ufuklarda, ötelerin hicranını yaşar Hicret kuşları
Gönüllü gurbet yolcusudur, yüce dağlar aşar Hicret kuşları
Canı, cananı, sılayı ardına bakmadan terkederler de
Uzaklarda yaslı sinelerin başını okşar Hicret kuşları
Burunlarında sıla arzusu tüter de firakın doruğunda
Boynu büküklere bağlanır naçar Hicret kuşları
Asya der, Avrupa der, Afrika der uçarlar
Daha nicelerin imdadına koşar Hicret kuşları
Kendileri bir gül kokusuna muhtaçtır da
Başkalarının gönlüne gül olur açar Hicret kuşları
Önlerine servetler yığsalar, uçmadan dûr olmazlar
Herkesin koştuğundan delice kaçar Hicret kuşları
Ellerine bir parça tohum geçerse sonsuzun ambarından,
Kurak gönüllere ulaşır, saçar Hicret kuşları
Susuzluksa gönüllerinin kuruluğuna tek sebep
Gözyaşlarıyla sular, ırmak olur coşar Hicret kuşları,
Geçtiği yolları, badireleri bir bir unutur
Ötelere giden yollara piştar Hicret kuşları
Bütün sevdiklerinin bir bir kaybederler de
Başkalarının vuslatıyla hüşyar Hicret kuşları
Yollar aman vermese de, dağlar geçit vermese de,
Damla iken derya olur, inayetle taşar Hicret kuşları
Yorulmak nedir bilmezler, ölünceye dek meçhulde
Her yıl ayrı bir gurbete uçar Hicret kuşları
Yüce dağlar gibi başları, karlı, dumanlı
Sinesine düşen çığları eriten Hicret kuşları
Kendileri kışta gelir, çekip giderler sessizce
Görmese de baharı, muştular Hicret kuşları
Yuvaları tahta kulübesi andelib-i eninin
Nağmeler sermest, şehadet arar Hicret kuşları
Onların mezarları yoktur, bir meçhule gömülür giderler,
Cennette de altın kanatlı kuşlar Hicret kuşları
Havz-ı kevser mey sunarken sonsuzlara
Kamet-i bâlalar içinde haline şaşar Hicret kuşları