Bir alev gibi düştü gönlüme,
Denizleri yaşatan gözlerin.
Yaktı yüreğimi gülüşün,
Kayboldum okyanuslarında.

Bir zaman kendime geldim;
Çırpındım kurtulmak için;
Üstüme çöken karanlığı atmak için;
Beceremedim ve eridim yavaş yavaş..

Bir yerde bu bir intihardı,
Yani seni sevmek; intihar.
Her dakika ölüme yürümek,
Yaşamaktan daha güzel seni sevmek..

En kederli anlarımda bile
Can katardı bir tebessümün.
Yüreğimin haykırışlarını işitmeyen,
Masamda, gülen bir resimdin…

Yolların çıkmaz olduğunu bilerek,
Vuslatın özlemini çekerek,
Her nefeste hayalini görerek,
Diri diri girdim toprağa…

Hasretin her an acı yüklüyordu,
Kurtuluş; mezar, gariplerin yurdu.
Okyanuslarında boğularak,
Son nefesimde bile mutluluğu bilmemek…

Sen bilmedin, yaralı gönlüm bildi,
Yokluğunda yaşadığım yokluğu.
Kâinatta sen hariç ne varsa ağladı, ağladılar;
hasretinin zindanlarında unutulduğuma…

Senden bahsettim yastığıma her gece,
Seni anlattım dört duvara hece hece.
Güzelliği seninle öğrettim,
Zalim parmaklıklara ve karanlığa…

Sen yaşamaktın lügatımda,
Mutluluk demektin ve gülmek.
Gözlerime hüznü ve ağlamayı,
Gönlüme ayrılığı öğrettin…

Umutlarım sarardı bu karanlık zindanda,
Acılar zevk verir oldu bir zaman.
Umutsuz ve hayalsiz yaşamaktansa,
Yaşarım bu karanlık zindanda…

Bu yaralı bir gönlün hikayesiydi,
ޞimdilerde gören yok Onu…
Her acı hikayede olduğu gibi,
Kara topraktı Onun sonu…

17.08.2005