Ala karli bir dag idim
Hiç bitmedi kişim benim
Dogruldugum günden beri
Dumanlidir başim benim

Taşlarimi söktü seller
Çiçegimi derdi eller
Yillarimi çaldi kullar
Unutuldu yaşim benim

Agaçlarim yaprak döktü
Ceylanlarim boynun büktü
Bir şimşek bagrimi yakti
Yaralidir döşüm benim

Gariplere el veririm
ޞaşkinlara yol veririm
Güzellere gül veririm
Pay etmektir işim benim

Yakaririm göge dogru
Akranimdir Ilgaz, Agri
Yanar kafkaslarin bagri
Yagmalanir düşüm benim

Çavlanlarim çeker zikir
Bülbüllerim türkü okur
Içimde lavlar birikir
Buza keser dişim benim

Dolularim ak incidir
Firtinalarim kincidir
Adim dostun sevincidir
Düşmanima hişim benim

Ogul verdim arik oldu
Meyve verdim koruk oldu
Güz ayi pek buruk oldu
Agulandi aşim benim

Dört mevsim de yara aldim
Gençligimi yere çaldim
Orta yaşta ölüp kaldim
Taşa geçti dişim benim

“… Gözelerim ilaç artik
Yagmurlarim kirbaç artik
Tek duaya muhtaç artik
Yosun tutmuş taşim benim…”