Ruhunda sakladıklarınla sevmek isterdim seni
yerleşik kaygıların ve hiç alışmadığın yanlışlarınla ya da..

Eylül akşamlarının sıradanlığından sıyrıldığım bir gecede
üşüten yalnızlığım ve yalnızlığımı anımsatan rüzgarla
aslında denizi seyrederken
seni düşündüğüm zamanlar var…
Martılar kadar özgür olamadığım
ama yosunlar kadar dalgalı hayatımda
en güzel yalnızlığım; Seni…
Gökyüzü laciverde çalarken
düzeni bozan yıldızlar gibi asi saçlarını
düşünürüm
Ve suskunluğa mahkum balıklarla kardeş
dudaklarının kimsesizliğini…
Gece, yeni güne devrederken bütün dertlerini;
son geminin de hayal meyal göründüğü yerde,
üstünden hiç çıkarmadığın gülüşünü düşünürüm sonra…

Gece, deniz, yalnızlık ve sevgi üzerine
kelimelere dökülmemiş yüzlerce duygunun
arasına sıkışıverir ismin
Sevginin tozlanmadığı, adıyla gözyaşlarına
sığınılmadığı zamanlara gider aklım
Seni düşünmekten alamam yine kendimi

Seni düşünmekle hayatın bütün renkleri pembe
bütün kelimeler aşka bürünür
ve ben kendimi bu hayattan değil
senden sorarım.

Zamanın sorgusu yoktur
geçer durur da sen peşinden koşar gibi yaşarsın
“Sen” derken dizlerimin bağı çözülür
aylar geçer
ben ayak izlerine mahkum geçerim zamanın içinden.
Savruk zamanlarıma hasret
bir duble rakı biraz da esrik düşler arasında
yüreğine nağmeler geçer aklımdan
korkarım seni kelimelere sığdırıp,
kelimelere hapsolmaktan.

Seni düşünmekle ben kendimi
bu hayattan değil, senden sorarım

25.08.2002